Ons leven stelt zijn film open
in zwart wit of ietwat met kleur getint
het grauw speelt met vage vlekken
de mistroostige beelden van weleer
de regenboog als hoogwaardig decor…
Natuurlijk zijn spiegels integer
en wacht de dood ons op het eind
maar we kunnen niet verzinken
de hoofdrollen zijn gespeeld
het levenspad stuk gelopen…
Al is de wereld vol verdwaalden
misschien te ver heen voor enige tranen
eens volgestopt met verse illusies
maar geen enkele waarheid die het haalde
we mogen zelf het einde bepalen…
We hebben ons voor de liefde verschuilt
geen moed genoeg voor: “ik hou van jou”
niet elegant genoeg voor een conversatie
we leefde met en langs elkaar in tijd
onze film is er één van voor het geluid…
Dit gedicht is geïnspireerd door een verhaal van twee
mensen, vijftig jaar getrouwd, nu in een bejaardencentrum
en eindelijk de moed vinden om eens “echt” met
elkaar te praten, hoewel ze beseffen dat hun leven in
zwijgzame liefde voorbij is gegaan.
m@rcel: | Maandag, januari 30, 2006 13:37 |
stilmakend mooi geschreven Knuff/liefs m@rcel |
|
milamber: | Maandag, januari 30, 2006 13:33 |
een pracht gr kerwin |
|
jaky: | Maandag, januari 30, 2006 07:46 |
Heel mooi jacky |
|
Bengelmans: | Maandag, januari 30, 2006 07:05 |
mooi geschreven gedicht groet bengelmans Ps: thnx voor de positieve reactie op mijn gedicht! |
|
maria : | Maandag, januari 30, 2006 01:01 |
wow..... stilmakend zucht.... zo mooi geschreven liefs, maria |
|
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 30 januari 2006 | ||
Thema's: |