Een demoraliserende waterval,
die genadeloos neer dendert,
in mijn rustig zondags poeltje.
Waar ik al verdronken was bij aankomst.
Bang om taal te brengen.
Daar waar ik misschien werkelijkheid zie.
Aangestaard door neergeslagen pencelen.
Roept enkel een blanke pagina.
Als verloren verplichting,
hoort het vanzelf te gaan.
Die kaasrechte staar,
diep naar binnen gericht.
Komen woorden als verdwaalde wandelaars.
Geef ik geen kompas,
maar inzichten.
Die ik zelf negeer.
Auteur: Don Gallo | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 31 januari 2006 | ||
Thema's: |