Tegen de avond
een muur ontbloot zijn kale grimas
in de wind, er hangt zwaarmoedigheid
als een mist over de daken.
Daarover schrijdt een vorst
een man met breekbaar geluk
en om zijn schrale lippen
lopen lijnen die verhalen.
Onder de zevende hemel
zonder kreukels in vogelvlucht
ter aarde valt zo’n gedachte
altijd goed.
De beste tijd
tussen de lakens
is een wandeling zonder einde.
| Mathilde: | Woensdag, februari 08, 2006 18:09 |
| bij jouw gedichten weet ik nooit zo goed wat te zeggen.. maar ik lees ze altijd, meer dan eens, en dat zegt dan weer genoeg. liefs, mathilde |
|
| mamsiemomo: | Woensdag, februari 08, 2006 08:42 |
| Prachtig geschreven! | |
| Jeffry: | Woensdag, februari 08, 2006 00:32 |
| Ga ik zeker nog eens lezen...heb er van genoten, zo mooi verwoord... | |
| Auteur: Edwin van Rossen | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2006 | ||
| Thema's: | ||