De vrouw in het glas...
Ik lag in bed, alleen en gelaten
deed het licht aan en rekte me uit.
Heb uren met mezelf liggen praten
zonder een snik, zonder geluid.
Stond toen voor de spiegel, kamde m'n haren
keek naar dat welbekende gezicht.
Hoelang kun jij je geheimen bewaren
wanneer komt je echte ik aan het licht?
De vrouw in de spiegel, ze lacht en ze huilt
ik wou dat ik zo was.
Maar ik, ik heb me altijd verscholen
achter de rug van die vrouw in het glas.
Ze kijkt me aan en zegt 'ga toch leven'
uit gevoelens, anders raak je ze kwijt.
Probeer jezelf wat meer te geven
en kijk niet zo vaak met een blik vol verwijt.
Ik zeg tegen haar 'ik zal het proberen'
morgen geef ik antwoord op iedere vraag.
De belofte vervaagt, als zovele keren
want morgen blijft morgen, wordt nooit vandaag.
De vrouw in de spiegel kan nemen en geven
ik wou dat ik zo was.
Dat ook ik één dag voluit kon leven
zonder te schuilen achter de vrouw in het glas.
Ik drink m'n bier en neem een hap eten
en kom de dag door, al duurt die soms lang.
M'n emoties tonen, dat kan ik vergeten
dat ken ik niet en maakt me doodsbang.
En op een dag krijgt die vrouw grijze haren
een vermoeide blik, een afgeleefd gezicht.
Zal ik tot die tijd mijn emoties bewaren?
angst komt opzetten en knijpt m'n keel dicht.
De vrouw in de spiegel kan lachen en huilen
ik wou dat ik zo was.
Er komt een dag dat ik niet meer kan schuilen
achter de rug van die vrouw in het glas...