Traag schuifelend achter de mensen,
werp ik een blik op jouw graf.
En ik voel de kou tot in mijn botten.
Nog hoor ik je stem,je lachen.
Mijn benen voelen stram en willoos.
Onwerkelijk is het gevoel.
Ik wist het en toch komt het te vlug.
De dienst was emotioneel maar mooi.
Echt zoals je geleeft hebt.
Gewoon zoals je was...
Na een laatste groet,
hoor ik pas de mensen om me heen.
Zachtjes huilen,soms een een hoest.
Bij het naar buiten gaan,
krijg ik een bloembol,
namens haar en haar familie.
Eenvoudig maar kostbaar.
Een zonnestraal breekt door.
Met de bol in mijn handen,
fiets ik naar huis,richting tuin.
Hoe zo een droevige dag zo
positief kan eindigen.
Gewoon zoals je was...
Ik wens je een goede reis.