droog zand schroeit
over de pijlijke huid
de hete zon brandt
door het rode vel
vuur van binnen
nergens water
verstand op nul, pijn
verbijten en doorlopen
en levenloos starend
dringt de buitenwereld
weer tot je door
oase in de verte
trekt je nog wat meters verder
bleek slechts een fata morgana
van je wanhopig zoekende verlangen
doolhof van zandheuvels
verandert steeds als je ze kent
blaren bloeden, haren plakken, droge huid
zand in je mond, maar je wankelt verder
steek in je hart
telkens weer, als je uitgekomen verlangens
slechts verbeeldingen bleken