mijn anker drijft toch stuurloos rond
want iemand wou me gelukkig maken
door soms mijn meniscus te schoppen.
Zelfmedelijden is door niets te kloppen
dus schatert het theater zonder mij:
hier wordt waanzin gesubsidieerd,
al slapend door het volk verteerd.
Chaos in het hoofd, niets is nog zeker:
nu alle toekomst plots is verdwenen
blijf ik halsstarrig oogkleppen dragen
wil je me nog… je mag het me vragen.
Kwim: | Zaterdag, maart 18, 2006 15:10 |
wil je me nog? |
|
Tika: | Vrijdag, maart 17, 2006 13:00 |
haal dan ook gelijk de oordpjes uit je oren, anders hoor je niet als de vraag dan wordt gesteld. Liefs Tika |
|
chocaatje: | Donderdag, maart 16, 2006 23:18 |
Ja zoalng je oogkleppen draagt blijf je gedeeltelijk blind voor dingen. Heftig,liefs mieke |
|
Green eyes: | Donderdag, maart 16, 2006 22:38 |
Tja... soms wacht men tot er wortel schiet. Miss zet je anker zich in alle chaos vast... en vindt je een antwoord. Eigenlijk, feitelijk, moet men af en toe wel bijsturen... Als ik fout zit, laat je het zeker weten ;) Liefs, x! |
|
Kim rc: | Donderdag, maart 16, 2006 20:10 |
blijf hopen!! :) xxx | |
Teun euh Beun: | Donderdag, maart 16, 2006 20:00 |
prachtig verwoord! teun |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 16 maart 2006 | ||
Thema's: |