oorlogskind
ogen keken mij droevig aan
een traan biggelde neer
ogen dof en donker
allang een kind niet meer
ogen vol met tranen
ogen vol met pijn
zonder nog te weten
hoe het voelt n kind te zijn
ogen vol met oorlog
ogen vol met haat
ogen vol met pijn
van het leven op de straat
ogen vol verlangen
maar bang om nog te dromen
zonder enige verwachting
zijn dromen afgenomen
ogen vol verdriet
van alles om hem heen
ogen vol met angst
van een kind heel alleen
ogen die je lezen kunt
een heel luguber boek
een kind wat zichzelf kwijt is
zijn eigen "ik" is zoek
de oorlog is met hem vergroeid
blijft altijd in hem bestaan
niet wetende wat morgen brengt
vandaar zag ik zijn traan
door hem besef ik eens te meer
hoe erg het toch moet zijn
te leven in een oorlogsland
een oorlogskind te zijn
dus zit ik hier nu met een traan
en bid ik vanaf heden
dat hij zichzelf ooit vinden zal
ondanks zijn verleden
Dat zn haat verdwijnen zal
ook al is ie heel terrecht
of zou mn bidden zinloos zijn?
en is zijn toekomst al beslecht?