Zonnestralen maken me weer blij.
Al ben ik niet vogelvrij.
Beperkt in mijn bewegingen.
Doen me dan weer één ander duintje zingen.
Al laat ik me niet zomaar in mijn beweging belemmeren.
Zijn er “hellaas” nog velen die daar over door blijven emmeren.
Mijn lichaam laat het afweten, echter zelf heb ik nog veel vertrouwen.
Het geen me nog steeds helpt om aan één toekomst te bouwen.
De kracht of inspiratie om steeds verder te gaan.
Ik wil gewoon niet achterom kijken of te lang stil blijven staan.
Dagelijkse extreme pijnscheuten, mijn lichaam zal het moeten verdragen.
Op lossingen zijn er niet, wel heelveel vragen.
Ach, en het verleden lijkt wel heelveel op het heden.
Al heb ik zo mijn beperkingen, ik heb er mee leren leven.
Gaande weg ben ik steeds meer vrijheid verloren.
Maar niemand zal mijn optimisme/goede humeur verstoren.
3 meiden die me omarmen.
Het geen mijn hart doet verwarmen.
We plukken de dag, en lopen hand in hand.
Het enige wat jij veroorzaakte was veel leed, maar ons gezin heeft één ijzeren band.
Het gaat er niet om wat je vindt of wat er wordt gevonden.
Echte liefde zit van binnen, en daardoor zijn wie 3-en sterk verbonden.
Het geen voor jou geld, of beter nog gewoon voor iedereen.
Dit gevoel doet je goed, en je bent niet langer “alleen”.
RvM