Met de warme zon op mijn rug
en ogen die uitzichtloos
naar het water staarden
dat rimpelde bij elke beweging.
De ene plek nog donkerder
dan de ander en ik voelde
de koelte van de stenen
waarop ik mij maar had geplaatst.
Ik liet de kiezels dansen
over het wateroppervlak
om ze te zien verdrinken
waarna het water weer kalmeerde.
Schemering maakte de vele schaduwen,
waarin ik versmolt en vervaagde,
om weer opnieuw te moeten beseffen
dat ik niet meer was dan een weerspiegeling.
08-06-06
Auteur: Jutta | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 08 juni 2006 | ||
Thema's: |