Zijn lach is wegnomen
Zijn leven verloren
zijn moeder zijn vader
zijn vrienden
zichzelf
hij,
hij is anders
iedereen haat hem
Zijn lach namen ze weg
zij braken zijn hart
zijn leven
zijn huis, zijn alles
de schoten
de knallen
zij
die zijn leven bombardeerde
die niets overhield
slechts zn kleding
en de hoop op het vinden van
één foto
.. een herinnering
in een plas tranen
een plas bloed
verscholen onder daken
vlakbij de schuilkelder,
voor hem afgesloten
stortte op hem
zijn oude leven,
Hij overleeft niet
hij verdrinkt
stikt
in deze oorlog..
Hij,
Hij was nog zo klein
nog zo jong,
hij verloor zichzelf
in de verdronken zoute bloedplas
waar hij in stikte..
hij
Friedrich