Het denken staat op een tweede plan
Want ik tracht te voelen in het leven
Dat de eenvoud het antwoord kan geven
En het verstand niet in modder zinkt
Verstikkend, niet begrijpend, zo diep
En als ik door het lot wordt bewogen
Om te oordelen met het verstandelijke vermogen
Omdat emoties mij tot blindheid doen raken
Dan beproef ik of het zicht in mijn werkelijkheid
Wel wezenlijk is, of toch denkbeeldig
(Het verstand en gevoel apart toch een)
ring: | Vrijdag, juni 23, 2006 23:31 |
mooi beschreven,gr.ingrid | |
Innerchild: | Vrijdag, juni 23, 2006 23:13 |
Je schrijft niet meer zo vaak, maar als je schrijft is het wél raak ! Ik ben het met Mathilde eens ... Liefs en knuf, Inner |
|
switi lobi: | Vrijdag, juni 23, 2006 22:24 |
Het één kan niet zonder het ander... Liefsliefs, switi lobi |
|
Mathilde: | Vrijdag, juni 23, 2006 21:58 |
de essentie van mens-zijn, denk ik wel eens... zo herkenbaar! liefs, mathilde |
|
Marjolein.: | Vrijdag, juni 23, 2006 16:44 |
Hmm, het klinkt ook alsof er ergens twijfels zijn. Verstand en gevoel, die staan vaak tegenover elkaar. Maar ze komen samen. Liefs, |
|