Het is zo jammer dat men het altijd zo laat beseft.
Totdat het noodlot ook hen één keer treft.
Misschien komen ze dan er ooit op terug, en verteld men “ik heb me vergist”!
De warmte en de vriendschap zijn het geen ik al jaren heb gemist..
Ach, na mate de tijd verging nam jij ook af afstand “het was genoeg”.
Nu blijkt dat het altijd “te”laat is, en nooit te vroeg.
Vallen en opstaan en nog evenveel overwegen..
Geduld…op den duur komt één ieder zich vanzelf tegen.
Dingen uit het verleden…zal je moeten loslaten.
Die tijden zijn voorbij, al voel jij je soms verlaten.
Bedenk dan…je kunt altijd “ergens”heen.
Één schouder..één praatje..het lucht op, en je voelt “ik ben toch niet alleen”.
Velen verhalen komen overeen, het zal je eerder gaan boeien..
En één nieuwe vriendschap heeft nu eenmaal tijd nodig, voordat er iets moois kan aan groeie…!
RvM