Morgen verschuif ik haar weer
een stip bevat voorouders en haar aanhang
wat hemelwaarts in ‘t zenit van vertrouwen?
oxidatie roest de eeuwen aaneen
versneld door zuren op te bouwen
het brons in nood luidt enkel briefpapier
gezongen verzen in kerkers geketend
de verte, het lege dal geeft geen vertrouwen
noch de sterren, schamel kijkend onwetend
stenen hond, je wordt weer verschoven
blikte te lang het niets in het alles voorhanden
weet je, haar ogen slaan niet neer
ze blijft versteend, - op dit moment althans –
morgen verschuif ik haar weer
willem
sunset: | Zondag, juli 30, 2006 17:38 |
Wat een poëtisch leesgenot! Liefs en mijn respectvolle genegenheid, sunset |
|
Klaes: | Zondag, juli 30, 2006 11:06 |
ijzersterk.... groet/klaes |
|
Littledolphin: | Zondag, juli 30, 2006 10:17 |
...ja willem...het was mijn eigen...vandaar... | |
hiljaa: | Zondag, juli 30, 2006 10:02 |
met een droeve ondertoon... mooi verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
Littledolphin: | Zondag, juli 30, 2006 09:56 |
mooi verwoord willem....een fijne dag!liefs little | |
Dirk Hermans: | Zondag, juli 30, 2006 09:47 |
goed neergezet | |
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 30 juli 2006 | ||
Thema's: |