In een onbeschrijfelijke sfeer,
nooit eerder ervaren,
Niets weghebbende van felle lichten,
van tunnels door te varen.
Zag ik een schaduw voor me staan.
Hij leek silhouetmatig op mij,
Alhoewel hij geen beeld had,
voelde ik het aan ,het is hij.
Ik vroeg hem wat hij kwam doen,
zo midden in die zwoele nacht,
"ik ben je reïncarnatie" antwoordde
hij me geheel onverwacht
Oh, en welke trappen heb ik gedaan?,
krijgt mijn ziel het hierna beter?
Of kom ik ergens terecht waar
ik leven moet van gekookte veter?
"Zullen we de punten eens overlopen,
wat positief was en een beetje niet,
durf je de waarheid horen,
of ken je die liever niet".
"Daar heb ik geen behoefte aan,
antwoordde ik tamelijk raak,
aan het silhouet te zien wordt
ik zeker toch geen draak".
"Neen" zei mijn reïncarnaat,
"op dat punt heb je het terecht"
"maar jij bent nog niet dood,
en het pleit is nog niet beslecht".
"Wees dankbaar voor deze ervaring,
dat je hierna opnieuw denken kan.
Dan kan je de rommel in deze dimensie,
hier en daar nog wat schikken man".
"Zeg me hoe het volgende is, hierna,
hoe geraak ik eigenlijk in jou?
Is het door geboorte-dood of zijn,
of dingen die ik niet weten wou?"
"Het antwoord werd je al gegeven,
heel diep bij je binnenin.
Je hoeft niet ver te zoeken,
je kent het vanaf het begin".
Zo onverwacht als hij daar stond
zo onverwacht is hij ook verdwenen.
Achter blijft een verschrikte man,
de wangen vochtig van het wenen.
Zit er een moraal aan dit gebeuren?
Zijn er lessen uit te leren?
Ik weet het zelf nog niet,
maar ik moet me nog gaan scheren.