Met een souplesse waar een olifant
die op ballet zit jaloers op zou worden
springen mijn ogen naar het punt
waarop de wekker aanstaande
mijn dromen om zeep helpt.
Het is weer ochtend
en de schreeuwerikken in mijn dakgoot
bevestigen dat.
Met een lijf
als onmeewerkend voorwerp
waggel ik als een dappere eend
naar de badkamer
waar een veelvuldig onderdompelen
zal plaatsvinden.
De vroege morgen werkt als een stoomhamer
op mijn geklutste hersenpan
en ik doe mijn best om niet als een
dolle stier mijn bed weer in te draven.
De dringende tijd roept
maar mijn arme voeten slapen nog.
Ik pleeg zelfmoord
door iets te wijd te gapen; het kraakt
tot in de verste hoeken van mijn universum
en ik val in duigen met een glimlach
van oor tot oor.
Hilly N: | Maandag, september 04, 2006 13:31 |
Goed omschreven. Groet, Hilly |
|
H.J.: | Maandag, september 04, 2006 01:06 |
hoe heet dat liedje ook maar weer? het is weer tijd om op te staan,maar ik heb geen zin, ik heb geen zin om naar mn baas te gaan. met mn blote voeten op het koude zijl enzzzz. mooi dit. H.J. |
|
MayadeBij*: | Maandag, september 04, 2006 00:50 |
Harekiri - jawel!! | |
lonely 1: | Maandag, september 04, 2006 00:20 |
ben eerder een nacht-mens en moet dus nooit zo vroeg op maar het is toch heel herkenbaar;leuk geschreven.liefs lonely 1 | |
Claire Q: | Maandag, september 04, 2006 00:19 |
:D | |
Renate-td-: | Maandag, september 04, 2006 00:18 |
Geweldig !!! liefs |
|
Rationalelfie: | Maandag, september 04, 2006 00:15 |
ja zoiets gaat het bij mij morgenvroeg ook zijn denk ik :-) leuk omschreven groetjes | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 04 september 2006 | ||
Thema's: |