Lieve schat,
ik hou zoveel van jou
ik ben totaal verward
mijn denken is verzwakt,
het hart pompt teveel kracht.
Ik mis je zo,
ik wil jou een knuffel geven
jou met zoenen bezegelen,
jou de haren strelen,
waar ben je toch,
waar ben je toch gebleven?
Je bent me zo nabij
steeds aan mij zij,
je woelt door heel men zijn
kon je nu toch even tastbaar zijn.
Al het mogelijke wil ik doen,
enkel voor een welgemeende zoen,
al ben ik dan weer zo bang,
dat ik misschien naar meer verlang.
Ik beloof mezelf steeds sterk te zijn,
om te verzachten jouw innerlijke pijn,
geloof me, het lukt me niet,
ik heb net als jou, zoveel verdriet.
Iedere avond glip ik even naar buiten,
om mijn gedachten wat te zuiveren,
dan zie ik weer de sterren staan,
even een lach, gevolgd door een traan.
Toch blijf ik mezelf troosten,
het zal er eens van komen,
dat ik jou in mijn armen sluit,
jou de liefste woordjes fluister.
Ongeduldig blijf ik jou wachten,
hele dagen, hele nachten,
ik weet zeker dat de moeite wordt beloond,
onverwachts wordt de liefde gekroond.