Als de dagen lijken te verwelken en het laatste woord is gesproken,
Dan vind ik mezelf terug verscholen en in elkaar gedoken.
Geen woorden vinden hun weg naar wat ik zeggen wil,
En er is enkel nog gefluister waar eens was een gil.
Geen betekenis meer in de kleine dingen geen vreugde meer in enkel een blik,
Gelach begrip en liefde veranderd in een ogenblik.
Waar is de uitweg in deze duisternis?,
Waar vind ik meer dan alleen gemis?.
Waar kan ik schuilen als het niet kan hier waar ik behoor?,
Waar vind ik dan nog medeleven en een luisterend oor?.
Ik kan alleen maar wachten tot het tij zich keert,
Wanneer ik kan beoefenen wat mij ooit is geleerd.
Ik kan enkel zijn zoals ik ben in hart en ziel getrouw,
Ik kan enkel geven aan wat ik geef aan jou.
Ik kan mij niet voor doen als iets wat ik niet ben,
Hartvochtig en kil zijn is iets wat ik niet ken.
Mijn hart kan enkel voelen wat het voelen zal,
Medeleven en liefde zelfs in het diepste dal.
Zo ben ik geboren en zo wil ik ook zijn ,
Altijd het goede vinden in ieder mens en ding groot of klein.
Dus laat mij maar zijn en wezen laat mij maar gaan,
Soms sta ik in het duister maar het licht gaat altijd weer aan.
Dit ben ik en zo wil ik ook zijn,
soms ben ik groot en sterk en dan weer zwak en klein.