geen eer te behalen
‘t leven uitgetrokken mij
hier
voor altijd en meer
wat bleef
was een dodenhuis
niet geleefd
maar gelaten
veroordeeld
verstard
tot verval
gevuld tot aan rand
met kwalen en pijn
tot de tijd
weer tot zand
maakt mijn zijn
en het hart
dat hier slaat
steeds maar zwakker
is verloren
in eenzaamheid
smart
voor de dood
reeds een plaats
door het leven
en ook door de liefde
bereid
mijn tranen
druppelen in ’t stof
en in lucht tekent
de laatste zucht
rozen
je ruikt
zelfs de geur
van verrotting
alsof nieuw leven
nog eer kan behalen.
**********
sunset 26-10-2006
**********
J.H. Vergne: | Donderdag, oktober 26, 2006 22:30 |
wat een in en in triest gedicht, sterkte en zie de zonzij hartelijke groeten | |
Jan van Dord: | Donderdag, oktober 26, 2006 20:48 |
Weer graag gelezen !! jan |
|
Riarno: | Donderdag, oktober 26, 2006 11:02 |
Krijg er zelf een droevig gevoel van,wat knap verwoord Greetings,riarno |
|
lonely 1: | Donderdag, oktober 26, 2006 11:01 |
stilmakend droevig mooi! troostende knuffel en liefs, lonely 1 |
|
mums: | Donderdag, oktober 26, 2006 10:27 |
je gevoel is duidelijk, heel duidelijk. Warme troostknuf van mij. liefs mums |
|
L!a: | Donderdag, oktober 26, 2006 10:17 |
tjee,,hier zit van alles in,,,..graag gelezen Ingo laifs elze |
|
remie: | Donderdag, oktober 26, 2006 08:18 |
herfstdip...ik reik je een zakdoekje en vele knuffels...liefs remie | |
Windwhisper: | Donderdag, oktober 26, 2006 08:08 |
stil wordend.er drupt een traan.....proef ik een najaarsblues........ liefs heel veel liefs |
|
tears for you: | Donderdag, oktober 26, 2006 07:25 |
wat droevig ,stilmakend tears |
|