Klonken de lege straten holler dan halfvolle glazen,

deed het fluiten de ruiten breken als de botten

van zijn benen op de harde stenen.

Dronk zij daar op, rode wijn. Gevaar voor eigen leven

ondervond zij, dat het park te donker was en passen

door plassen bloed niet goed te onderscheiden.

Ijle lucht vluchtte langs haar lippen. In de speeltuin

lag de wip er vredig bij, tussen het puin van vrij

geschetste wreedheden, vleugelde haar vermeden lach

in leugens van de wind en het jonge kind waarvan

slechts nog een arm te zien was. Laatste warmte

vloeide weg uit wat eerst groeide, nu kromp en verdronk

in flonkeringen van de zwarte nacht en haar bitterzoete

lach van wraak.