Tafelliefde

Duo met Marjolein

Tafeltje dekje, speelden wij, glazen vol

met rode wijn en snode plannen voor het

met servetten afgebakende witte laken.

Een bord vol kusafdrukken, niet aan stukken

op de vloer maar soepgevuld gekleurd

tot het bruin van pannenlappen.

 

We lapten elkaar de bestekken aan het lijf

schreven kleding vol met gepaste woorden

omdat wij hoorden – bij elkaar en de zinnen

die je zong, terwijl je de tafel serveerde in

zacht rode linten als een dichter met zijn

strofen in het eetgerei gelegd.

 

Zo gezegd is zo gedaan, greep jij naar de pan

en wierp me steelse blikken toe wanneer je

opschepte, over je dag en lachte dat spaghetti

ons verbond. Als Vagebond die zijn lief onder

tomatensaus kussen zou, goot je me met een

lepel de weerklonken tonen, want daarop dronken we

 

het brood, de wijn. Om het verfijnde leventje

tot achter deze tafel te serveren.