moedeloos
kan je het noemen
zoals ik vanavond
naar huis reed
moe van de tranen
het gevecht tegen mezelf
mijn gedachten
mijn emoties
de ongelijke strijd
tussen verlangen
en werkelijkheid
de bewust verloren balans
het onbegrip uit onwetendheid
het sombere in alles
de onmacht
ook in jouw ogen
maar toen zag ik haar
de koraalrode pracht
als een teken
uit de kosmos
de ondergaande zon
tussen al dat grauw en grijs
en ik voelde een sprankeltje hoop
wist dat dit het was
tussen al dat lelijke
blijft de natuur overeind
als een lieve moeder
belangeloos en vrijgevig
dat blijven zien is
een sleutel tot geluk
misschien