Zeker van het heden moest ik beter weten
hoe het verleden -voor ogen open gingen,
het hart ontsloten werd door mijn gelijke-
toch nog kwetsen kan, objectief irrationeel
doch emotioneel nimmer weg te cijferen.
Zoekend en graaiend naar ersatzgeluk
wentelde ik mezelf in placebo aandacht
zonder mezelf te tonen, of iets te geven
een cynisch bestaan dat wordt verdrongen
en in verwrongen herinneringen verstopt.
Ik ben nu
Quadesh: | Dinsdag, november 14, 2006 23:18 |
Erg mooi!! liefs Q | |
Anguissette: | Dinsdag, november 14, 2006 23:16 |
wow.. ik ben zeer geraakt door dit gedicht. Heel mooi en treffend geschreven, herkenbaar. Liefs, Angui. |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 14 november 2006 | ||
Thema's: |