Ergens breekt de hemel het ijs
zo stil de dode bomen turen
en de kiezels zinken in de
kussende sneeuw.
Schaduwen slapen onder de naakte maan,
dromerige volte.
Zie het licht schateren van vredigheid
tussen de jaloezieën zinken gedachten
naar de bodem van een witte winternacht.
kerima ellouise: | Zondag, november 26, 2006 13:18 |
de stilte van een wintermaan vergroot de naaktheid der gedachten...mooi beeld neergeschreven ! liefs, kerima ellouise |
|
*Ria Klein Herenbrink* Raira: | Zondag, november 26, 2006 13:16 |
hoe jij dit overbrengt geeft een gevoel van sfeer die de herfst wel mag laten verdwijnen ;) liefs Ria |
|
sunset: | Zondag, november 26, 2006 09:21 |
Een beetje vroeg. Maar wel graag door mij gelezen. Liefs en een fijne rustige herftsdag, sunset |
|
Windwhisper: | Zondag, november 26, 2006 09:14 |
heerlijk gedicht om te lezen . liefs Cobie |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 26 november 2006 | ||
Thema's: |