letters dansen op een wit vlak voor me
te lang zit ik hier in donker al te lezen
waar ik soms de bedoeling niet van snap
vragen die ik niet stel, tot hoogtepunt gerezen
in flarden van mist, zie ik even de weg vooruit
langs de slootkant van emoties rust ik even
wanneer wankele passen de brug overgaan
zijn het mijn handen die zacht beven
als ik in stilte het natte gras betastbaar maak
is de kring waar ik toebehoor verdwenen
ik hoor de schimmen zacht achter mij jubelen
en de beelden die voorgoed verdwenen
rovago: | Donderdag, november 30, 2006 00:31 |
Oh zo mooi. Liefs Den bompa |
|
Windwhisper: | Woensdag, november 29, 2006 22:13 |
mooi Remie, ben er stil van, live goes on, niet zo gemakkelijk slaap lekker meis en mooie dromen liefs Cobie |
|
Peerke_x: | Woensdag, november 29, 2006 18:50 |
wauw.. heel mooi geschreven kus&troostende knuffs |
|
Reiger: | Woensdag, november 29, 2006 17:56 |
Je laatste drie gedichten heb ik echt vol bewondering gelezen.... Je droefheid en verdriet zijn er duidelijk te merken en je verwoord het toch op een prachtige manier.... Fijn dat je deze gevoelens en dierbare herinneringen wilt delen met ons.... Ik sla mijn vleugels stevig troostend om je heen.... |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 29 november 2006 | ||
Thema's: |