De nacht heeft mij zo vaak verteld
Dat het niet meer de moeite is te slapen
Dat rusten mij alleen maar kwelt
Met stukjes hoop die ik niet op kan rapen
De nacht heeft mij zo vaak verward
Met alles dat mijn gezonde geweten tart
Vanuit mijn kamer heb ik zicht
Op wat ik zie, enkel wat mijn ogen raakt
In dat landschap staat of ligt
Een molen, die weet waar zij voor is gemaakt
Haar bestaan is al gedefineerd
In niet meer dan dat zij toen deed
De dag vertelt mij nu keer op keer
Dat een te verre kijk mij bezeert
Hoop is niet alleen maar meer en meer
Maar vooral een stap uit het leed