Hier zit ik weer…
Met tranen van onmacht,
Tranen van niet weten,
Van niet weten waar je bent
Van niet weten wat je doet
Van niet weten waarom je niet antwoord.
De grote vraag die door m’n hoofd spookt,
Is of je wel aan me denkt.
Of je nog wel van me houdt.
Of je ooit van me gehouden hebt.
Ik weet niet meer wat te doen.
Ik wil praten maar je bent er niet…
Ik wil praten maar je antwoord niet…
Je hebt het heel druk.
Is dat de enige reden waarom je niets laat weten?
Ben ik zo onbelangrijk?
Kan je niet één minuutje voor me vrij maken?
Één minuutje om me deftig te laten weten hoe het met je gaat…
Één minuutje om te zeggen dat je nu even geen tijd hebt…
Is dit het dan?
Is dit waarnaar ik verlangde?
Ik zie je graag! Maar het doet pijn!