De eerste dag naar school,
ik zat vol spanning te wachten.
Ik zag iedereen wel naar me kijken,
en dat ze daarna lachten.
Ze lachten vast om mijn schisis,
en dat was echt niet de eerste keer.
Maar ze bleven maar lachen en kijken.
elke keer maar weer.
Ik vroeg me af wat er zo lollig was aan mij,
maar ik kon niets anders verzinnen,
dan dat ze naar mijn schisis keken,
ik wist even niets te beginnen.
Ik vroeg de leraar of ik even naar het toilet mocht,
en toen ik in de spiegel keek zag ik het gelijk!
Mijn haar zat voor geen meter!
het was echt geen kijk!
Ik kon er wel om lachen,
en deed mijn haar snel goed.
Ik liep terug naar de klas,
en heb de kinderen echt ontmoet.
Wat bleek nou,
Ze hadden niets van mijn schisis gemerkt!
en ik maar de hele tijd denken,
dat ik al door hen was gebrandmerkt.