in de spiegel een vage vorm
mijn gezicht met vale ogen
die horen te schitteren van geluk
zilt tast de kleuren aan dofheid wint
mijn mond vervormt de lippen
wrang persen ze de woorden eruit
die onhoorbaar zuchten en schreeuwen
om de gevangen zinnen los te laten
twee gezichten waren ooit een
in een ver verleden gescheiden
nu liggen ze haaks over elkaar
ze kruizen verleden en heden
maar horen allebei bij mij
sunset: | Zaterdag, januari 06, 2007 12:50 |
Droef heel pijnvol droef. En verlangend. Liefs en mijn warme genegenheid, sunset |
|
Cora (ZIJ): | Zaterdag, januari 06, 2007 10:52 |
Knap geschreven, hoe herkenbaar ook, liefs, |
|
Windwhisper: | Zaterdag, januari 06, 2007 07:30 |
ogen zijn de spiegels van de ziel, kijk maar eens dieper en lach jezelf eens toe, door van je te houden...op de eigen manier van goed.... Knuffie Cobie |
|
ViolaCure: | Zaterdag, januari 06, 2007 00:46 |
Je gedicht doet mensen verder denken. Mooi. X Viola |
|
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 06 januari 2007 | ||
Thema's: |