langzaam aan wordt het me te veel,
ik weet niet langer wat ik wil, wat ik van dit leven verwacht.
Ooit voelde ik die passie, dat geluk, dat ene gevoel dat het leven waard maakt.
en ik weet ook nu nog, dat het bestaat. Maar waar is het?
de energie loopt uit me weg,
ik voel een leegte die heel langzaam aan, drijgend, groter lijkt te worden.
Ik verzet me, keer op keer, maar ik vrees wat ik zal worden.
een leven van vechten, leverd veel wijsheid op.
maar wat als het echt te veel word. Wat als ik word zoals al die mensen die verafschuw? Iemand die niemand is. vervuld van angst voor het niets?
ik kan enkel afwachten, hopen tot de tijd me terug brengt naar dat gevoel dat het leven waard maakt.