De noordenwind klopt
op de deur van haar geweten
dat het tijd is, ja tijd
om te vergeten.
Tijd om ongeplukte bloemen
aan het licht te rijgen, tijd om ruimte
langzaam vol te schrijven.
De stilte in de regenton na regen
schijnt de zon
alsof ze zomaar kon
bewegen
als het schrijvertje zo vlug
dromerige kringen heen
en terug.
De dwaling in de druppels
als duizenden onbekende gedachten
vormend tot een waterval van
ongekende melancholie.
Sunny boy: | Dinsdag, februari 13, 2007 15:44 |
Na moeilijke tijden komen vaak makkelijke en aangename tijden , positief denken sleurt de mens vaak door de minder leuke dingen heen, want aan het einde van iedere donkere tunnel schijnt licht | |
sunset: | Dinsdag, februari 13, 2007 09:28 |
Wohw! Heerlijke graag gelezen poëzie. Liefs, sunset |
|
Veruniek: | Dinsdag, februari 13, 2007 03:49 |
Mooie woorden, schrijf verder! Liefs van Veronique |
|
Windwhisper: | Dinsdag, februari 13, 2007 01:00 |
Ik moest aan de film denken GEJAAGD DOOR DE WIND, wat een bijzonder gedicht is dit, ik vind het mooi Liefs Cobie |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 13 februari 2007 | ||
Thema's: |