Ik wil weer verder met mijn leven,
ik weet waarvoor ik wil streven.
Ik weet dat de tijd echt gaat komen,
dan hoeven we er niet van te dromen.
Ik vindt het moeilijk om de stap te zetten,
er zijn dingen die mij erg beletten.
Bang ben ik denkelijk niet van hem,
het zijn niet de woorden, zijn stem.
Vraag me niet wat me tegen houdt,
ben niet bang voor een grote fout.
Op deze manier wil ik niet verder,
help me, waar is mijn herder?
Ik wil me weer lekker voelen,
positief leven naar mijn doelen.
Ik wil alles zo snel mogelijk vergeten,
ja, er heeft iets in me gezeten.
Maar ik heb zelf het besluit genomen,
dus moet ik er niet over blijven dromen.
Andere dingen moet ik gaan oplossen,
niet zo blijven hopen en tossen.
Ik blijf hangen in die negatieve sfeer,
stukje bij beetje meer en meer.
ik ga daar nu echt uit klimmen,
en ik wil je alleen maar beminnen.
Rekening houden met anderen gaat niet meer,
Voor mijn eigen opkomen doet zo'n zeer.
Alleen maar omdat ze het niet zijn gewend,
omdat niemand mij op deze manier kent.
Ik wil weer vrolijk zijn, kan de wereld aan,
ik weet dat ik er niet alleen voor hoef te staan.
Het gaat niet van vandaag op morgen,
maar ik moet er wel voor gaan zorgen.
Dat ik niet meer af blijf wachten,
de pijn doe ik daar niet mee verzachten.
Die wordt elke dag een stukje meer,
Ben moe van die slapeloze nachten,
steeds op antwoorden te moeten wachten.
Die komen toch echt niet vanzelf aan gevlogen,
misschien te vaak in mijn leven bedrogen.
Er is altijd wel een reden te vinden,
en om er doekjes omheen te winden.
Ben ik bang dat ik er alleen voor kom te staan,
is het angst waarom ik niet durf te gaan.
Ik kan niet in de toekomst kijken,
je wil me je handen reiken.
Een goed moment zal er echt niet zijn,
een scheiding zonder verdriet en pijn.
Wat is veilig in het leven?
als je je niet voor 100% kan geven.
Met jezelf niet meer kunnen leven is erg,
ik sta aan het randje van de berg.
maar ik hou me nu echt wel goed vast,
op ieder potje is een deksel die past.
Ik wil het verleden helemaal afsluiten,
weer lachen, dansen en fluiten.
Ik blijf hangen, steken in de situaties,
steeds vragen, steeds andere redenaties.
Niet meer denken, gewoon doen.
Lang genoeg heb ik nu getreurd,
ik heb lang genoeg gehuild, en gezeurd.
Hoe heb ik me op jou kunnen uitkeuren?
als ik hem gewoon had durven weg sturen.
Had het allemaal nooit zover hoeven komen,
en lag ik nu tenminste naast jou te dromen.
Ik wil zo helemaal niet zijn,
dat verdriet en die ondraagbare pijn.
je bent er voor mij, en wat die ik?
Geef me dan toch ook een tik.