Dit gedicht draag ik op aan Lana, zij die me altijd opgevangen heeft als ik een vangnet nodig had...
als het leven een tuin is, waarin bloemen groeien
zou jij de tuinman zijn, die de planten water geeft
met zijn handen de wortels leven schenkt
en de bloemen kleuren laat stralen
was het leven een nachtmerrie, waarin angsten beginnen
zou jij iedereen wakker kussen en slaapliedjes zingen
het zand van Klaas Vaak in de ogen strooien
de luchtkastelen terug laten keren
zou het leven een zee zijn, woelig en vol gevaar
dan stuur jij de schepen, golvend langs de klippen
zodat ze niet zullen stranden
en thuis weer kunnen aanmeren
leven is zoals het is
bloemen bloeien uit
nachtmerries razen voort
heel veel schepen vergaan
maar jij blijft altijd mijn thuis
met open armen en een veilig hart