Niet wetend
huilt ze haar tranen
in gedachten droog
Werpt ze een wanhopige blik
wachtend op een glimlach
wachtend op een antwoord
Van de man in zwart gehuld
die haar gedachten zou kunnen volgen
haar tranen zou begrijpen
ze op zou pakken
en weg zou smijten.
Uit de hemel
terug op haar neer
Haar bewustmakend
van wie ze is,
wat ze voorstelt.
Het is niet zo raar
dat ze zo
anders is.
Opgesloten zit in een wereld
vol vragen,
antwoorden
die ze niet krijgen zal
Het komt door
die wanhoop,
dat verlangen,
naar een glimlach
naar een antwoord