Dit is waarom wij huilen.
Ik heb je de tijd gegeven
zodat je aan wijzers kon draaien
en de zwaartekracht tegenwerken
wanneer momenten als deze zich voordoen.
Nu sluiten wij onze ogen maar met de doden.
We besluiten niet meer terug te komen
totdat de storm is uitgewaaid.
Mag ik je terugkussen met de wind,
als een onzichtbare je nog eenmaal rakenzodat onze huiden elkaar
omarmen en alles weer rijmt
met onze namen, zoals ze ons gegeven zijn?
Ludy: | Donderdag, maart 15, 2007 18:30 |
Een van je meest geslaagde gedichten! (Sorry, was daarstraks te snel met toevoegen) | |
angel_meisje: | Donderdag, maart 15, 2007 18:30 |
heel mooi gedicht liefs |
|
Sarah Blind: | Donderdag, maart 15, 2007 18:28 |
Het leest zwaarmoedig, alsof de moed is opgegeven (Voor mijn gevoel dan.) Terwijl er tergelijkertijd gevochten wordt. Erg mooi. Liefs, Sarah |
|
Paraskevi: | Donderdag, maart 15, 2007 18:09 |
Prachtig geschreven... liefs, Carline |
|
Angel13: | Donderdag, maart 15, 2007 17:36 |
zeer mooi gedaan liefs |
|
Klaes: | Donderdag, maart 15, 2007 17:32 |
intrigerend gedicht leafs/.klaes |
|
Ludy: | Donderdag, maart 15, 2007 17:22 |
Klinkt een beetje alsof de ik de storm niet durft te trotseren. Huilen lost niet veel op. Liefs, Ludy |
|
mobar: | Donderdag, maart 15, 2007 17:11 |
Mooi geschreven, groetjes Mobar. |
|
MayadeBij*: | Donderdag, maart 15, 2007 17:03 |
wachten heeft nog niemand verder gebracht.. ´ruimte´ is fictief (wat mij betreft) nodeloze vertraging.. ik hou daar niet zo van ;) | |
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 15 maart 2007 | ||
Thema's: |