Ruim een jaar geleden
viel de diagnose
waarvan ik wist
"hier kan ik niet van genezen"
Met je rug tegen de muur
staar je verward, verstomd
en geloof je niet
dat deze ziekte je gedrag gaat bepalen.
En dan begint het rouwproces
zink je weg in verdriet,
onmacht en woede
tot het punt van aanvaarding.
De dag van vandaag
zit ik nog steeds op de rand
van de onmacht en aanvaarding
en vraag ik me af waarom.
Wetend dat de waarom - vraag
geen nut heeft, geen oplossing biedt.
Maar wel vol pijn, door emotionele verwaarlozing/-mishandeling door degene die men je ouders noemt.
Borderline is en blijft de hel,
is als een handicap,
is als kanker,
is weten dat je voor altijd een litteken hebt
...