Over zonsopgangen op perronnen.
(Deventer Centraal, zaterdag 14 april)
Hij bracht mij de zon, boog zich voorover
en zong over de leegheid in zijn hart.
Zijn handen omklemden zijn bezit, de tas
waarin het leed van zijn wereld zit,
maar hij lachte, bescheen mijn gezicht
met een zonsopkomst in vroeg morgenlicht.
En zei dat hij ging, met een andere trein dan ik.
Hij zwaaide onze werelden weer uit elkaar.
remie: | Woensdag, april 18, 2007 07:46 |
klein beetje triest maar zo mooi...liefs remie | |
Klaes: | Dinsdag, april 17, 2007 18:24 |
prachtig beeldend leafs/klaes |
|
sunset: | Dinsdag, april 17, 2007 11:54 |
Welk een heerlijke graag gelezen poëtische verwoording door en van jou. Liefs, sunset |
|
L.Bert: | Dinsdag, april 17, 2007 08:43 |
Prachtig, een betoverend verwarmend gedicht. | |
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 17 april 2007 | ||
Thema's: |