Rennen om mijn leven in te halen
In het verleden is er tijd verloren gegaan
Dus moet rennen, hard rennen
Om weer op eigen benen te kunnen staan
Nu kan ik het einde niet meer vinden
En ben ik de hoop verloren
Het zijn mijn schouders die bijna breken
Want de bagage is te zwaar
Het zijn mijn tranen die niet meer komen
Mijn gedachten die niet meer kunnen
Enkel leegte om de chaos te bedwingen
Het zijn mijn voeten die te zwaar zijn
Om ook nog maar een stap te zetten
Het is de grond die langzaam onder mij wegzakt
Het is het als vallen in een put zonder eind
Naar vleugels zoekend om weer op de vaste grond te komen
Maar de vleugels zijn gebroken
Er is geen weg meer terug
Geen kans, geen hoop om de verloren tijd in te halen.