Mama
Ik ben je dochter. Dat weet je. Dat weet ik. Dat ben ik. Dat ben ik zonder omwegen. Dat ben ik helemaal. En jij bent mijn mama. Daar kan je niet onderuit. We horen bij elkaar, al van voor we werkelijk bestonden. We hebben er echter niets op te zeggen. Of, ja toch wel. De band, de relatie, de verbinding van moeder en dochter hangt heel veel van onszelf af. Van jou. En van mij.
Ons leven bestaat uit heel veel obstakels. Wij hebben er al veel meegemaakt.
Eerst werd je ziek. Je was al ziek. En het was te laat.
7 jaar lang. Je moet nu nog ongeveer 3 zware jaren tegemoet. Je kwam die avond huilend binnen. En met mijn angstige kleine oogjes keek ik je aan. Je vertelde alles met haperende woorden. En alles drong maar nauwelijks tot me door. Mijn mama heeft kanker. Waarom mijn mama? Pas toen je vaak weg moest op controle en toen ik te weten kwam dat je heel veel medicijnen en spuitjes kreeg, besefte ik pas echt wat er gaande was. Mijn mama heeft kanker. Borstkanker. Waarom mijn mama?
Nog geen jaar later brak je je been. Het was alsof het ongeluk ons bleef achtervolgen. In het ziekenhuis stonden we doodangsten uit. Je had een dubbele open spiraal been breuk. Lang. Moeilijk. De dokter kwam ons vertellen dat ze je been zouden afzetten. Een harde klap! Alsof de hele wereld op mijn hoofd was gevallen. En het deed écht pijn. Neen, dit kon niet waar zijn. Een mama met één been. Mijn mama. Een paar dagen kwam uit dat ze toch je been konden redden. Dat was een klein lichtje van hoop in een donker zwart gat. De therapies voor je ziekte, je kanker bleven maar komen, en je moest ook opnieuw leren lopen.
Het was een moeilijke tijd, mama. En we werden gesteund door vele mensen. Maar soms als ik naar je kijk, zie ik nog altijd dat je het moeilijk hebt. Die zucht. Het smoren van een snik. En ik zie het aan zonder ook maar iets te zeggen.' s Nachts word ik wakker van je kreten. Hartsverscheurend. Die nachtmerries, die trauma's. Oh mama, lieve mama, waarom jij?
Tot op een dag. Nog niet zo lang geleden. Je kwam bij me op bed zitten. Tranen stroomden als kleine riviertjes over je gezicht. Ik keek zwijgend toe. Dat duurde een tijdje, tot er een stortvloed van woorden uit je mond kwam. Je zei dat je het moeilijk had. Je kon het niet verwerken. Ze huilde bij me uit, net als een klein kind. In mijn armen wiegde ik je heen en weer. Ik zei tegen je dat alles wel zou over gaan. Maar het gaat niet over. Dat wist ik maar al te goed.
Liefste mama.
Allerliefste mama.
Aller aller liefste mama.
Mijn mama.
Jij bent mijn Mama, van mij alleen, van niemand anders. Het besef dat ooit onze wegen gaan scheiden, dat ooit het leven ophoudt, brengt nu al de tranen in mijn ogen. Tranen die ik niet wil huilen. Niet daarvoor. Maar Mama, we zijn nu nog altijd bij elkaar. En ik laat je niet los. Nooit. Zelfs al val je in de diepste afgrond. Ik zal naar je grijpen, hoe moeilijk ook. Nooit zal ik loslaten. Ik wil niet dat er een kloof tussen ons ontstaat. Soms, heel soms vrees ik daarvoor. Dan zie ik het haast gebeuren. Dan zou ik er alles voorover hebben om Je bij mij te hebben. Mama, ondanks alles wat ik ooit tegen jou heb gezegd, ondanks al die onzinnige woorden, die domme dingen die ik doe, en misschien nog zal doen... ach Mama, dan moet je weten Mama, dat ik ECHT NIET zonder je kan. Is er wel een leven zonder een Mama? Een Mama zoals jij? Een Mama die oprecht is. Een Mama, bezorgder dan wie ook. Die schrik heeft elk moment mij te verliezen. Zo’n Mama. Zo iemand, die helemaal hetzelfde is als jou, bestaat niet. Zo iemand, kan gewoon geen twee keer bestaan. Daarom Mama, en ook omdat ik van je hou, wil ik je niet kwijt. Ik zou wanhopig beginnen zoeken, met de gedachte dat het zinloos is, met de gedachte dat er niemand is zoals jij. Met de gedachte dat ik je niet kan vinden. Dat ik je toch nooit zal vinden. Mama, lieve mama, ik wil dat je bij mij blijft! Ondanks alles wat er is gebeurt, wat er nog zal gebeuren. Hoe erg ook! Laat me nooit alleen! Beloof het me! Toon het me! Want allerliefste Mama, ik zal er altijd voor je zijn. Altijd. Altijd. Altijd. Want ik ben je Dochter. En jij bent mijn Mama. En wij zijn één.
Dikke kus, en een eeuwigdurende knuffel.
Jouw Dochter. Voor altijd, de jouwe...