Wat ooit daar was, is verdwenen.
Wat ooit geleefd heeft, is vergaan.
Maar ikzelf, heb nooit verlaten, de wereld vol met pijn.
Het verleden ooit een deel, van mijn leven vervaagd.
Het verleden moest het zijn, een deel van mij.
Maar altijd was het een ketting, om mijn hart van mij gebleven.
De weg die ik moet volgen, verandert steeds van richting.
De weg onder mijn voeten, soms weggenomen door gevoel.
Maar met mijn vleugels, van verdriet kom ik er toch.
Pijn mij ooit aangedaan, diep begraven in een kist.
Pijn ik ooit veroorzaakt, schuld zal mij begraven.
Maar het water, van de zee zal mij weer brengen waar ik was.
Niet alles blijft en is, hetzelfde wat het leek.
Niet alles maakt je wereld, kapot en helemaal gebroken.
Want je eigen visie zal, dingen veranderen in wat het misschien niet is,
en nooit zal zijn.
Liever nooit meer het gevoel, van eenzaamheid en duister.
Liever nooit meer die woorden, van teleurstelling en schuld.
Want het verhaal, een nieuwe bladzijde begonnen.
Dezelfde manier van doen, en laten zal er altijd zijn.
Dezelfde manier van houden, van en delen met blijft eeuwig in het boek.
Want de bladzijden van pure liefde zullen, nooit verloren gaan.
Xxx Danique