Schoonheid is vergankelijk.
Ik heb ze terug gezien de bloempjes van weleer.
Waar is nu hun pretentie ik zie die nergens weer.
Zij pronkten met hun schoonheid maar die is nu vergaan.
Hun domheid is gebleven maar hun esthetiek vergaan.
Zij hoefden maar te knippen en iedereen stond klaar.
Nu rimpels in hun lippen en gaten in hun haar.
Zij zijn zelf het verdriet van hun vergane jeugd.
En ik die op hun kikte op het kamp van kindervreugd.
Cora (ZIJ): | Zondag, juni 10, 2007 17:32 |
Ik onderstreep je schrijven niet helemaal, | |
Ludy: | Zondag, juni 10, 2007 17:21 |
Mwah, niet alle schoonheid hoor! Liefs, Ludy |
|
switi lobi: | Zondag, juni 10, 2007 16:48 |
Een spiegelend gedicht over het ware gezicht van schoonheid. Liefsliefs, switi lobi |
|
Windwhisper: | Zondag, juni 10, 2007 15:59 |
Als de innerlijke kant schoonheid was...dan is die nu nog in tact maar als het allemaal aan de buitenkant spiegeld tja dan is het resultaat pover.. Liefs Cobie een doordenkertje en inkoppertje Kuzzzz |
|
Alie Hoogenboezem-de Vries: | Zondag, juni 10, 2007 13:33 |
als innerlijke schoonheid ontweken wordt, dan rest idd triest spiegelbeeld groetjes Rovago Alie |
|
lonely 1: | Zondag, juni 10, 2007 13:01 |
maar de echte schoonheid zit vanbinnen en die vergaat nooit, mooi treffend geschreven; liefs, lonely 1 |
|
fran92: | Zondag, juni 10, 2007 12:37 |
rakend geschreven.. liefs fran92 |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 10 juni 2007 | ||
Thema's: |