3 maanden geleden...
na een half jaar lijden...
ben je van ons afgenomen…
weg gehaald uit het leven…
het leven waar je voor leefde…
het leven waar je nog geen afscheid van wilde nemen…
het leven heeft ook afscheid van jou genomen…
de ziekte die zoveel pijn deed…
die zoveel los heeft gemaakt…
die ons dichter bij elkaar bracht…
nog dichter dan we al waren…
pas dan ga je beseffen wat je hebt…
en wat je gaat verliezen…
wat je niet wilt verliezen…
waar je met z’n alle tegen vecht…
omdat de mooiste vrouw van het leven afscheid moet nemen van het leven…
zoveel dromen..
zoveel wensen…
zoveel tijd die je nog wilde…
om maar te genieten van een bak koffie op de bank…
voor een vakantie…
voor het zonnetje in de achtertuin…
om klaar te staan voor anderen…
om je leven te leven…
alles in 6 maanden weg genomen…
6 maanden was je tijd nog…
langer mocht je niet bij ons zijn…
langer kon je lichaam niet meer vechten…
maar ondanks alle pijn alle verdriet…
bleef je geest zo sterk…
hield je moed…
luisterde je een keer niet naar het realistische gedeelte van het leven…
nee iedere dag ieder moment…
die je had zonder pijn en verdriet werd dubbel van genoten…
de liefde hield jou sterk…
daardoor bleef je recht overeind staan…
maar de ziekte werd te sterk…
het nam je lichaam beetje bij beetje over…
na 6 maanden was het op…
was jij op…
mamma iedere dag die jij bij ons hebt mogen zijn zal ik koesteren…
iedere moment…
iedere minuut…
iedere seconde…
het leven zonder jou is bijna niet mogelijk…
alles in huis doet me herinneren aan jou….
Je parfum…
Je make-up…
Je kleding…
Mamma waar ben je…
Ben je nog bij ons…
Denk je nog aan ons…
Leeft je ziel nog verder…
Waak je hier in huis…
Ooit komt de dag dat ik je weer zie…
En dat we weer lachen, huilen, schreeuwen…
Alle wijze woorden van jou…
Ik neem ze mee…
Ik beluister ze elke dag…
Ik hou van je mamma…
Ik mis je…