Liefste schat, ach wist je maar
hoeveel ik wel niet van je hou.
Ik ben bang van toekomst en verleden,
weet niet wie of wat ik ben;
maar 100% zeker ben ik dat ik hou van jou.
Als jij dit maar geloven wil,
doe alsjeblieft heel hard je best.
Ik wil het je vertellen,
maar kan gewoon nog niet;
niet voor jou, maar voor mij is dit een grote test.
Jij denkt dat ik het niet wil vertellen,
en vraagt je af waarom.
Ik snap het wel, angst is jou onbekend,
alles wat ik nu ban, ben ik om een reden;
die redenen, daar draait het allemaal om.
Je weet het niet, maar ik gaf je hints,
bepaalde grappen waar ik niet mee lachen wou,
je vond dit raar en snapte niet
waar mijn humor heen was,
liefste schat, van die grappen kreeg ik plotseling ijskoud.
Op die momenten wou ik praten,
met jouw sterke armen om me heen.
Maar je zag dit niet,
veranderde van onderwerp,
en het 'willen praten' dat verdween.
Ik wil wel praten,
maar ik kan de eerste stap niet aan.
Stel me vragen,
geef me steun;
en laat mijn verleden zijn verhaal dan gaan.
Onderbreek me niet voortdurend,
zefs niet voor een bemoedigend woord.
Hoe belachelijk het klinken mag,
laat niet merken dat je lacht;
want door die pijn wordt langzaamaan mijn ziel vermoord.