Ik wil haar niet verwarren,
niet storen tussen gedachten,
stil blijf ik maar dan,
langzaam aan het wachten.
Ik kan niet opspreken,
zij zelf zal moeten komen,
haar keuze respecteren,
altijd nog blijf ik dromen.
Contact is denk ik door haar stil afgesneden,
ben misschien toch aan de kant gegooit,
het doet zeer en toch was het fijn,
dat er waarheid in die knuffel was gestrooid.
Ik ben niet dramatisch noch verloren,
ben niet depri of herboren,
haar gedachten zal ik niet storen,
haar acties zal ik accepterend aanhoren.
Respecterend de keuze die ze maakt,
mensen hebben gelukkig die kans,
de gedachte van een relatie even vermaakt,
maar wil me langzaam uit die trance.
Stilletjes glip ik door de deur,
zachtjes gedag zeggend in haar oor,
verspreek me niet geen toon van treur,
stap ik het huis uit en ga ik door.
Wie weet brengt haar hart haar terug,
ik hoop wel op dat stukje magie,
soms is de wereld echter te complex,
zijn de plannen anders maar met wie?
het leven is mooi mensen,
vaak synchronisch van natuur,
plannen die zich langzaam onthullen,
machtig is het -zo puur.
-- Ik ben klaar met het gedicht en merk ik dat het contact nog _wel_ bestaat, typisch niet? Door mijn waardering van dit gedicht plaats ik het echter wel --