Wat is dit toch
wat gebeurt hier toch
zoveel toevalligheid
raak ik nou de kluts kwijt?
Ik heb iemand nodig
want ik ervaar het alleen
zit nu in eenzaamheid
het lot bewerkt mij
van top tot teen
Ik ben echt de draad kwijt
zoveel word ik eraan herinnerd
alsof ik niet mag loslaten
is dit dan maar een eenzame strijd?
Waarin alle toevalligheden
en de betekenissen verbonden
niet gedeeld mag worden
enkel voor mijn wonden?
Heb ik dat vertrouwen
vol te houden zonder de bevestiging
ik wens geen toekomst zoals dat
nadat zij zo met verwaterde gevoelens zat
Ik wil niet meer met haar samenzijn
niet nu, niet in de toekomst, verdwijn!
Het leven blijft tarten met tekens
dat het de hoop en de herinnering houden moest
snapt het dan niet dat zonder haar
het mij toch echt verwoest
Zijn de tekens echt of koud van steen?
leest zij deze woorden en vertrouwt ze mij?
of ben ik werkelijk alleen?
Haar woorden zijn duidelijk
geen ons voor nu of ooit
de gedachte voor een mogelijke toekomst
mag weg worden gegooit
Zou zij mij geloven
de tekens en mijn gevoel
misschien ben ik beter af
zonder dat ze weet wat ik bedoel
ze zegt het zelf al
hoopt oprecht dat ik verder ga
maar nu heeft mijn hart even gesproken
lees de woorden er maar op na
--Een deel van mij gaat verder.. zonder problemen..
Dit is het andere deel --