Ik zit in de klas
Alweer in mijn eentje
Iedereen zegt s’ochtends aardig “hallo”
Maar of ze het menen…
Nu ik alleen zit en nadenk
Is het stil voor mijn gevoel in de klas
Ik kijk op van mijn schrift
En iedereen draait snel mijn hoofd om
Dan hoor ik uit een hoekje een klein grinnikje
Opeens ligt de halve klas in een deuk
Iedereen staarde me aan…
Ze lachte…
Wat was er fout?
Opeens zei iemand:
“Ja inderdaad ze is uitgeschoten met de lippenstift!”
En uit een andere hoek hoorde ik:
“En moet je dat haar zien!”
Ik hield het niet meer vol!
Ik rende de klas uit bang om te gaan huilen
Net bij de deur komt de leraar binnen
Met volle vaart knal ik tegen hem op
Dat was de druppel!
Ik begon keihard te janken
Te gillen, te schreeuwen!
Het maakte me allemaal niks meer uit!
Maar diep van binnen voelde ik dat het wel uit maakte
Ik wilde vrienden, echte vrienden!
Geen mensen die deden als of meer.
Toen ik omkeek met de tranen in mijn ogen en over mijn wangen
Zag ik dat de hele klas met open mond zat te kijken
Ik zag zelfs dat er een beetje medelijden in hun gezicht stond!
Maar dat deed me niks want dit zijn mijn vrienden niet
En wat ze ook doen…
Ze zullen het ook nooit worden!!!