Doe maar net alsof ik er niet
meer ben - nooit geweest.
Slechts zou het mij herinneren
aan toen - het is beter zo. Beter,
nu ik de woorden voor ons toch
niet meer vinden kan, wil, durf,
mag. Want waar blijf je dan?
Wie troost jouw pijnen nu,
diep in de dagen, als je handen
weer kapot zijn van 't gebroken
glas, gebroken dromen - deels
uitzichtloos, deels getuigend
van jouw wil te overwinnen - .
Ik neem je mee naar waar
het goed is - laat mij je
omarmen, je tranen wegstrelen.
Laat mij de moeder van het
eigenwijze kind zijn - die wacht
tot het te laat is.
Auteur: Suzanne. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 25 september 2007 | ||
Thema's: |