Mijn schildpadden.
Ik heb altijd van dieren gehouden. Als kind wou ik zo graag en hondje hebben. Helaas in de sociale woningen waar wij woonden mocht men geen huisdieren houden. Ondanks mijn voortdurend gezeur kwam er dus noch hond, noch kat in huis. Vaak bracht ik tijdens de weg van school een hond mee naar huis. Als er in de buurt een teefje loops was, en er de een of andere bronstige reu ongeduldig, hijgend voor haar deur zat te wachten, was dat in mijn ogen een verloren beestje dat uitgehongerd zijn einde zat uit te zuchten. Ik vond het dan ook mijn ridderlijke taak om het dier, tegen zijn zin in, mee naar mijn huis mee te slepen. Het is te zeggen: eerst belde ik aan bij de eigenaars van het teefje om hun te zeggen dat hun hond nu al minstens twee dagen voor de deur zat zonder eten, of ze het nu eindelijk wilde binnen laten. Ik kon maar niet begrijpen hoe hartsvochtig sommige mensen wel waren om de deur tegen mijn neus te slaan en te roepen dat ik moest maken dat ik weg kwam met die vieze hond of dat zij anders…
Wanneer ik dan met zo’n kleddernatte sloeber de woonkamer binnenstapte had ik steeds het zelfde verhaal klaar.
“Make, ik heb dat hondje meegebracht. Die sukkelaar zit al minstens drie dagen voor de deur van zijn baasje. De dierenbeul wil hem niet binnenlaten. Mag ik hem houden make?”
“Neen jongen, je weet dat wij geen honden mogen houden.”
Om mij tevreden te stellen moest moeder het dier dan wat te eten en drinken geven, waarna ik Romeo terug voor de deur van zijn loopse Juliette ging zetten.
Om mijn verlangen naar een hond te bevredigen kreeg ik allerlei kleinere huisdieren. Zoals vogeltjes, witte muizen, vissen en salamanders. Die laatste waren eens uit het aquarium geklommen en hadden zich verstopt in mijn vaders pantoffels. Ik kreeg een draai om mijn oren, toen pa de beestjes met zijn blote tenen plattrapte.
Het meeste plezier- al was het steeds van korte duur- had ik aan mijn schildpadden.
Ieder voorjaar kreeg ik een schildpad. Zo’n mooie Griekse bolle, gewafelde landschildpad. Uren speelde ik er mee op ons terrasje. Ik voerde haar sla en tomaten en keek vol belangstelling in haar roze tandloze bekje dat zo erg op dat van oma leek. Dikwijls plaatste ik een soldaatje bovenop haar schild en dan speelde ze voor tank.
Het gebeurde ook, wanneer dat duiveltje weer eens op mijn schouder zat dat ik ze omkeerde en toekeek of ze terug op haar pootjes kon geraken.
Spijtig werden de diertjes altijd slechts enkel maanden oud. Ze stierven dan aan een onverklaarbare ziekte, daarna gaf mijn mama het dode schildpadje mee met de vuilkar.
Dood, dat dacht ma tenminste. Een paar jaar later kwam voor mij de ontnuchtering, toen ik wist, dat schildpadden een winterslaapje deden.
rovago: | Maandag, oktober 15, 2007 23:08 |
Ik bedoelde dankzij honingbijtje. | |
rovago: | Maandag, oktober 15, 2007 23:07 |
honingbijtje: | Maandag, oktober 15, 2007 22:34 |
Ha,ha Bompa. ik wist dat ik gelijk had toen ik je vertelde dat je honden mee naar huis sleepte. Heeft Eliano al een mailadres, zal ik hem jouw verhaal mailen;) eens kijken hoe lang het duurt eer hij met een arme sloeber thuiskomt:) liefs honingbijtje |
|
Marousia: | Maandag, oktober 15, 2007 22:08 |
Als dierenvriendin, prachtig om te lezen. :-) liefs van Marousia | |
Innerchild: | Maandag, oktober 15, 2007 21:57 |
Tiens ? Help mij even uit de nood, Bompa ... wanneer heb ik het over honden gehad ? Ik zou het bij God niet meer weten ... En verder: ocharme die schildpadjes ... hoe onwetend wreed kan een mens soms zijn ! :-) / Inner |
|
CBR: | Maandag, oktober 15, 2007 16:30 |
Dit heb ik met volle aandacht gelezen, ik ben een dierenvriend in hart en nieren en dat zie je ook bij ons thuis:D Liefs cbr xxx |
|
lommert: | Maandag, oktober 15, 2007 16:21 |
bewondering , zoals je het weergeeft...triest eigenlijk dat mee te moeten maken als kind.. stevige groet willem |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, oktober 15, 2007 16:08 |
zielig,wij hebben 33 jaar een schildpad gehad,tot we krelig weg moesten geven groetjes janny |
|
Ria -rimpeling-: | Maandag, oktober 15, 2007 15:37 |
Eigenlijk best wel zielig!!liefs Ria | |
Fairouz: | Maandag, oktober 15, 2007 15:32 |
U schrijft heel mooie verhalen vind ik. Liefs Fairouz | |
conan: | Maandag, oktober 15, 2007 15:30 |
eigenlijk vreselijk verhaal.. veel van mijn kinderverdriet hangt ook samen met dieren dood , verloren , niet mogen hebben....goed verteld... conan*** |
|
Windwhisper: | Maandag, oktober 15, 2007 15:10 |
Bompa toch...je bracht weer een glimlach... liefs Cobie Kuzzz |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 15 oktober 2007 | ||
Thema's: |