Het zwarte monster is teruggekeerd
Onvermijdelijk is hij weer aanwezig
Hij is zijn kunsten nog niet verleerd
Dag en nacht houdt hij mij bezig
In mijn vrije denken ontsnapte hij mee uit zijn kooi
En drukte mij weer hard tegen de grond
"Weg optimisme, je leven is helemaal niet mooi!"
Gromde hij indringend, terwijl hij boven me stond
Genadeloos somt hij alle tegenslagen op
Ineengekrompen van verdriet en pijn hoor ik het aan
Met mijn laatste krachten kerm ik: "alsjeblieft... stop!"
En omdat ik het niet horen wil, begint hij maar te slaan
Als ik alle hoop heb verloren
En langzaam weer op adem kom
Mijn krachten minder dan ooit tevoren
Wil ik schreeuwen om hulp, maar blijk ik stom
Het zwarte monster heeft bereikt waarvoor hij kwam
En verdwijnt weer in de dichte mist
Nog nahijgend realiseer ik me: ik krijg hem nooit meer tam
Maar misschien ooit voorgoed in een kist
Als een gewond dier stap ik weer in mijn vicieuze cirkel
Weer een les geleerd
Ik begin keihard te rennen, snel genoeg kan het mij niet gaan
Hopelijk kom ik iemand tegen die mij hieruit centrifugeert
Zodat ik ooit eens boven mijn monster kan staan