Het
is weer zo’n dag
Waar
ik niet naar lach
Waar
tranen zouden kunnen vloeien
En
mij echt niets meer kan boeien
Maar
zo plots de storm kwam verdween hij ook weer
De
pijn en het verdriet gingen liggen, en de zon kwam over meer
De
zon schijnt wel in mijn gezicht
Tot
regen de tranen gezwicht
Maar
het tij zal keren
Het
zal hun wel eens leren
Marousia: | Zondag, november 04, 2007 20:56 |
Wat een droevig gedicht, maar toch het lichtpuntje. Mooi verwoord. Liefs van Marousia | |
_Lieverdje_: | Zondag, november 04, 2007 17:52 |
droef maar ook hoopvol geschreven liefs |
|
Auteur: tweetyke | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 04 november 2007 | ||
Thema's: |